ΕΚΘΕΣΗ 1η

Επίσκεψη στο μουσείο του Δροσίνη

   Με αφορμή ένα ποίημα στη λογοτεχνία αποφασίστηκε από το σχολείο μας να επισκεφτούμε την παλιά κατοικία του ποιητή Δροσίνη.

Η τσιμεντένια αυλή, που σαν να μην έδενε με το υπόλοιπο σπίτι, είχε απορροφήσει το βλέμμα μου όταν κάποιος με ακούμπησε στην πλάτη: «Και εσύ στην δεύτερη ομάδα δεν είσαι;», ήταν μια από τις τρείς κυρίες που θα μας ξεναγούσαν. Έγνεψα «ναι» με το κεφάλι μου και η κυρία με έσπρωξε απαλά για να προχωρήσω στην είσοδο του σπιτιού.

   Αυτή η ευχάριστη μυρωδιά των παλιών βιβλίων που σου δίνει την αίσθηση ότι είναι εδώ από καιρό και ότι θα μείνουν για πολύ ακόμα διαπέρασε την μύτη μου και μας εγκατέλειψε καθώς αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις ξύλινες σκάλες για τον επάνω όροφο. «Λοιπόν παιδιά, αυτό είναι το σημαντικότερο δωμάτιο σε όλο το σπίτι, το γραφείο του Δροσίνη». Ο χώρος, γεμάτος χαρτιά: αμέτρητα έγγραφα και βιβλία, όλα μέσα σε ξύλινες προθήκες. Το μάτι μου σταμάτησε τυχαία σε ένα μηχάνημα.. «Είναι γραφομηχανή», είπε η ξεναγός καθώς κατάλαβε τι παρατηρούσα. Είχε μικρά πεταχτά κουμπιά που ξεπρόβαλλαν πάνω από τη σκουριασμένη μηχανή του. Υπήρχαν ρολόγια, πυξίδες, πένες και ημερολόγια. Ο καλλιγραφικός χαρακτήρας και τα ξεραμένα λουλούδια-σελιδοδείκτες σου έδιναν την εντύπωση ότι είχαν γραφτεί με πολλή αγάπη.

   Μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα ξαφνιάστηκα. «Νόμιζα ότι ήταν αληθινός άνθρωπος!», είπα δείχνοντας μια κούκλα που παρίστανε τον Δροσίνη καθισμένο σε μια καρέκλα. Κάνοντας τον γύρο του δωματίου παρατήρησα την εικόνα μιας γυναίκας. «Ποια είναι αυτή;», ρώτησα την ξεναγό. «Αυτή ήταν η γυναίκα που τον φρόντιζε τα τελευταία του χρόνια, και από εδώ είναι εικόνες από την οικογένεια του». Η σοβαρότητα στα πρόσωπα των εικόνων μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή, συγκρίνοντας τα με τις δικές μας χαρούμενες οικογενειακές φωτογραφίες. Πλησιάζοντας στο τέλος, πρόσεξα στη γωνία του δωματίου κάποια μικρά γλυπτά. Είχανε περίεργη μορφή, που έμοιζε με αυτή των ανθρώπων αλλά ήταν ταυτόχρονα και πολύ διαφορετική, σαν να είχαν βγει από άλλη εποχή.

   Μια κυρία μπήκε απότομα στο δωμάτιο και μας είπε ότι ήταν ώρα να μας πάει στη λαογραφική αίθουσα. Μας έδωσαν μαξιλαράκια και κάτσαμε κάτω. Οι πανέμορφες κούκλες, που σου θύμιζαν αληθινές, είχαν τραβήξει το ενδιαφέρον ολονών. Όταν η ξεναγός μας διηγήθηκε την ιστορία της κούκλας που παρίστανε την ξάδερφη του ποιητή και το πως δημιουργήθηκε ένα από τα ομορφότερα ποιήματα του Δροσίνη, άρχισα να την παρατηρώ πιο πολύ. Δίπλα της στέκοταν μια πανέμορφη αμυγδαλιά και στα μαλλιά της είχαν πέσει ροζ φυλλαράκια που σου έδιναν μια εικόνα πολύ τρυφερή.

   Η επίσκεψη στο σπίτι του Δροσίνη με πήγε σε μια άλλη εποχή, αρκετά διαφορετική από τη σημερινή και με ταξίδεψε σε ένα κόσμο πιο ρομαντικό.

 

Α2 14^ο Γυμνάσιο Καλλιθέας

 

ΕΚΘΕΣΗ 2η

 

Τάξη Α

Τμήμα 3

14ο Γυμνάσιο Καλλιθέας

Μια Επίσκεψη στο Μουσείο Δροσίνη

Την προηγούμενη Δευτέρα, η διευθύντρια του σχολείου, μας ανακοίνωσε ότι έχει διοργανώσει μια εκπαιδευτική επίσκεψη στο σπίτι-μουσείο του Γεωργίου Δροσίνη στην Κηφισιά. Η αφορμή της επίσκεψης αυτής ήταν ένα ποίημα που είχαμε αναλύσει πρόσφατα στην τάξη “Τα θαλασσινά τραγούδια”. Το συγκεκριμένο ποίημα μας κέντρισε σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον και έτσι μόλις μάθαμε ότι θα το επισκεφτούμε και θα έχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε περισσότερα για τη ζωή του, ο ενθουσιασμός μας ήταν πολύ μεγάλος. Επίσης η χαρά μας ήταν ακόμα μεγαλύτερη αφού δεν θα χρειαζόταν να διαβάσουμε για το σχολικό πρόγραμμα της Δευτέρας.

Πλησιάζοντας το σπίτι του ποιητή, το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν το καλλιγραφικό μονόγραμμα του πάνω στην σιδερένια καγκελόπορτα. Ο χώρος έξω από το οίκημα ήταν γεμάτος λουλούδια και δέντρα. Καθώς μπήκαμε στη μία πλευρά του κήπου βρισκόταν το μαρμάρινο άγαλμά του.

 

Εκεί μας υποδέχτηκαν θερμά οι υπεύθυνοι του μουσείου και μας οδήγησαν σε μια εξωτερική αίθουσα όπου μας μίλησαν για τη ζωή του ποιητή. Μάθαμε ότι σε αυτό το σπίτι έζησε τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής του. Ονομάστηκε βίλα Αμαρυλλίς διότι είχε γράψει ο ίδιος ένα ποίημα με αυτό το όνομα, στο οποίο ο πρωταγωνιστής όπως και ο ίδιος ψάχνουν την ιδανική γυναίκα. Επίσης υπάρχει και ένα λουλούδι με το όνομα αυτό, το οποίο όταν πεθαίνει δεν ξανανθίζει και το παρομοιάζει με τη ζωή. Έτσι λοιπόν τον συγκινούσε πολύ και γι' αυτό ονόμασε έτσι τη βίλα του.

 

Το πρόγραμμα της ξενάγησης συνεχίστηκε στον κυρίως χώρο του μουσείου. Στην πρώτη αίθουσα μας έδειξαν όλο το πνευματικό του έργο, όλα του τα ποιήματα, τα διηγήματα, τις παρτιτούρες και τις εκδόσεις του περιοδικού Εστία. Επίσης παρουσιάζονταν και διάφορα προσωπικά του αντικείμενα μέσα σε βιτρίνες και προθήκες όπως: τα γυαλιά του, τα τσιγάρα του, το πορτοφόλι του, η γραφομηχανή του, τα κιάλια του, η πυξίδα του, το ρολόι του, η πέννες και το μελανοδοχείου του.

 

Στην δεύτερη αίθουσα είδαμε πολλά από τα βιβλία του συμπεριλαμβανομένης και της Αμαρυλλίδας, το ποίημα της Αφροδίτης καθώς και αντίγραφο του αγάλματός της. Υπήρχαν πολλές φωτογραφίες από συγγενικά του πρόσωπα, τα παράσημά του και όλη η προσφορά του στο Έθνος. Σε μια άκρη της αίθουσας βρισκόταν το ομοίωμά του καθισμένο σε μια πολυθρόνα, τυλιγμένο με μία κουβέρτα. Δίπλα του τοποθετημένες σε μια βιτρίνα υπήρχαν κάποιες χειρόγραφες σελίδες της διαθήκης του.

 

Τέλος η τρίτη αίθουσα ήταν η Λαογραφική . Εκεί μπορούσες να δεις σε βιτρίνες και εκθέματα τις συλλογές και τα λευκώματά του. Ακόμα κούκλες όπου κάθε μία αντιπροσώπευε τον πρωταγωνιστή κάθε έργου του. Ο τσολιάς, η Αμαρυλλίδα, η ανθισμένη αμυγδαλιά είναι κάποιες από αυτές. Ένα από τα μεγαλύτερά του έργα, “το μοιρολόι της όμορφης”, βρισκόταν σε αυτή την αίθουσα και το έγραψε όταν πέθανε η πρώτη φιλενάδα του, η ομορφούλα. Μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ήταν ο κεντρικός χώρος του σπιτιού επειδή είχε πολλά έπιπλα καθώς και το γραφείο με την αλληλογραφία του.

 

Όλη αυτή η ξενάγηση μας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι ο Γ. Δροσίνης δεν ήταν ένας απλός πολίτης. Ήταν συγγραφέας, εκδότης, συνεργάτης, δημοσιογράφος, επιμελητής, καθώς και είχε συνεισφέρει ενεργά στην Παιδεία βάζοντας το μάθημα της Γυμναστικής στα σχολεία. Δημιούργησε πολλές βιβλιοθήκες, την Σχολή Τυφλών και την Σεβαστοπούλειο Σχολή.

 

Η επίσκεψη αυτή μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ο χώρος ήταν οικείος και το πρόγραμμα της ξενάγησης ήταν πλούσιο σε πληροφορίες που αφορούσαν τη ζωή και το έργο του ποιητή. Καθ' όλη τη διάρκεια του προγράμματος ήμασταν σε εγρήγορση και το ενδιαφέρον μας παρέμενε αμείωτο. Νιώθω περήφανη για αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος προσέφερε τόσα πολλά στον πολιτισμό και γενικότερα στο ελληνικό Έθνος. Προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν να γνωρίσουν από κοντά τη ζωή και το έργο ενός σπουδαίου ανθρώπου για τον Ελληνισμό να επισκεφτούν το μουσείο-βίλα του Γεωργίου Δροσίνη.

 

 

ΕΚΘΕΣΗ 3η

Τάξη Α

Τμήμα 1

14ο Γυμνάσιο Καλλιθέας

 

Μια Επίσκεψη στο Μουσείο Δροσίνη

Την περασμένη Δευτέρα πήγαμε,με το σχολείο μας επίσκεψη στο σπίτι του Γεώργιου Δροσίνη στην Κηφησιά .Η επίσκεψη αυτή διοργανώθηκε μόνο για τα παιδιά της Α' Γυμνασίου,ώστε να μπορέσουν να συνδιάσουν την ανάλογη ενότητα της Νεοελληνικής Γλώσσας σε σχέση με την ψυχαγωγία και την απόλαυση του θεάματος. Πριν φτάσουμε φαντάστηκα ένα μεγάλο τριώροφο σπίτι με πολλά δωμάτια και μια νεαρή ξεναγό για να μας οδηγεί από δωμάτιο σε δωμάτιο και να βλέπουμε πολλά από τα προσωπικά αντικείμενα του Δροσίνη.'Ενιωθα χαρούμενη,επειδή θα χάναμε μάθημα. Τον τελευταίο καιρό με τα διαγωνίσματα είχαμε τρελαθεί και ήταν ωραίος τρόπος να χαλαρώσουμε.

Όταν φτάσαμε και βρισκόμασταν απ' έξω,είδαμε ένα τεράστιο αρχοντικό με μια γκρί καγκελόπορτα που δίπλα της είχε μια ταμπέλα : <<Το μουσείο του Γεώργιου Δροσίνη>>. Η αυλή ήταν υπέροχη με πέτρινες πλάκες κάτω και με αρκετά λουλούδια,θα έλεγα. Στην αυλή,μας περίμεναν οι ξεναγοί μας. Ήταν τέσσερις καλοντυμένες κυρίες,η κάθεμιά τους για κάθε δωμάτιο. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα έδειχναν ιδανικά για να περάσουμε μια ευχάριστη ημέρα.

Όταν μπήκαμε μέσα στο σπίτι,μας είπαν να ανεβούμε κατευθείαν στον πάνω όροφο. Ο κάτω όροφος ήταν δανειστική βιβλιοθήκη. Οι αίθουσες στον όροφο που ανεβήκαμε ήταν τρείς . Χωριστήκαμε λοιπόν σε τριάντα άτομα. Οι πρώτοι τριάντα ανέβηκαν κάτω,ενώ οι άλλοι έμειναν κάτω και περίμεναν. Μετά για τα τρία ,αυτά,δωμάτια χωριστήκαμε πάλι ανά δέκα και ξεκινήσαμε την ξενάγηση. Στο πρώτο δωμάτιο ήταν μερικά άτομα τα οποία είχαν εμπνεύσει τον Δροσίνη και αρκετά αντικείμενα. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο δωμάτιο. Εκεί ήταν η Αμαρυλλίς,της οποίας το όνομα ήταν δοσμένο στο σπίτι του Δροσίνη και στα βιβλία του την είχε περιγράψει ως μια ευγενική,μορφωμένη και καλλιεργημένη κοπέλα. Έμοιαζε με την Άνοιξη ο τρόπος που την είχαν ντύσει στο Μουσείο. Ύστερα ήταν η ξαδέλφη του Δροσίνη,η Δροσίνα ,η οποία έκανε πολλή παρέα με την αδελφή του Δροσίνη και αυτός πάντα τις συνόδευε όταν έβγαιναν βόλτα. Ύστερα ήταν η φιγούρα του Αθανάσιου Διάκου , ο οποίος , με τον αγώνα του , από παιδί ενέπνευσε τον Δροσίνη να γράψει πολλά ποιήματα γι' αυτόν . Η επόμενη φιγούρα απεικόνιζε έναν παππού και τα δύο του εγγονάκια που τους έλεγε ένα παραμύθι . Αυτό συμβόλιζε την αγάπη του Δροσίνη προς τα παιδιά και την υποστήριξη που τους έδειχνε μέσα από τις πλοκές των παραμυθιών του, που έδειχναν ότι τα παιδιά είναι πιο έξυπνα από τους μεγάλους και καταλαβαίνουν πιο πολλά . Στο επόμενο δωμάτιο είδαμε αρκετά από τα βιβλία που του είχαν αφιερώσει άλλοι συγγραφείς . Ύστερα , αυτό που μας απασχόλησε ήταν η ''Αφροδίτη της Μήλου'' , η οποία ήταν ο λόγος που ο Δροσίνης έραψε ένα ολόκληρο βιβλίο γι' αυτή. Αμέσως μετά , παραμείναμε στο ίδιο θέμα και αναφερθήκαμε σε μία ιστορία , την οποία μας αφηγήθηκαν κιόλας , που βασιζόταν σε ένα κορίτσι που χάρις στον Δροσίνη , έγραψε ένα σημείωμα προς την Αφροδίτη και της το άφησε κάτω από το άγαλμά της στο Λούβρο. Στο τελευταίο δωμάτιο ήταν , όλη η πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησε ο Δροσίνης. Όλα βρίσκονταν σε γυάλινες προθήκες. Ήταν βιβλία και ποιήματα, εφημερίδες, παραμύθια και διάφορα αντικείμενα του Δροσίνη όπως πένες με τις οποίες είχε γράψει τα βιβλία του ή διάφορα άλλα φύλλα ξεραμένων λουλουδιών που συνέλεγε.

Η όλη διοργάνωση είχε ως σκοπό να μας τονίσει την αγάπη του Δροσίνη για τα γράμματα και την ευχαρίστηση όλου του κόσμου και όλων των ηλικιών μέσα από τα βιβλία του.

Το πρόγραμμα αυτό ήταν διαμορφωμένο έτσι ώστε να μην χάσουμε ούτε ένα λεπτό από την επίσκεψή μας. Όλα είχαν έναν λόγο. Διαφορετικές ξεναγοί , δύωρο πρόγραμμα , εναλλαγές δωματίων ανά ομάδες μας οδήγησαν σε ένα αποτέλεσμα που μας χαροποίησε όλους.

Από το κτήριο γενικά μου έκανε εντύπωση το ότι είχε ονομαστεί Αμαρυλλίς και από τα εκθέματα το πως ήταν όμορφα στημένα και σωστά διατηρημένα και το πρόγραμμα ήταν πραγματικά φαντασμαγορικό , γιατί κάθε λέξη των ξεναγών μας και κάθε αντικείμενο με έκανε να νιώθω σαν να ήμουν εκεί , την στιγμή που ο Δροσίνης ζούσε. Πιστεύω πως θα μπορούσαν να προσθέσουν μισή ώρα ακόμη στο πρόγραμμα , ώστε να μπορούσαμε να επισκεπτόμασταν την βιβλιοθήκη στο ισόγειο. Το Μουσείο του Δροσίνη πρέπει να το επισκέπτονται όλοι όσοι ενδιαφέρονται για την ποίηση και την λογοτεχνία, γενικά. Θα σύστηνα το μουσείο αυτό σε κάποιον , γιατί ο τρόπος παρουσίασής τους ήταν εκπληκτικά οργανωμένος και μέσω των ξεναγών , πήραμε όλες , για τον Δροσίνη, τις απαραίτητες πληροφορίες και όλα αυτά πιστεύω λέγονται με τέτοιο τρόπο , ώστε θα μας μείνουν για πολύ καιρό. Η οργάνωση και οι λεπτομέρειες κάνουν τους πάντες να θέλουν να επισκεπτούν το μουσείο αυτό , και η φιλοξενεία η οποία προσφέρετε όπως και ο αποχαιρετισμός είναι αυτές οι οποίες με έκαναν να θέλω να ξαναπάω με φίλους μου. Πιστεύω πως όλοι μας λατρεύουμε τα φρεσκοζυμωμένα τυροπιτάκια και την πορτοκαλάδα αλλά και έναν χώρο που μας κάνει να νιώθουμε σαν το σπίτι μας!!!